Anekdotes en (sterke) verhalen
Het Stafpeloton. Door mar André Hammersma, lichting 65-5
In Apeldoorn hadden ze al snel in de gaten dat ik nooit zou uitgroeien tot de perfecte marechaussee, dus na twee maanden werd ik doorgestuurd naar de Vloeddijkkazerne in Kampen, om daar een administratieve opleiding te volgen. Daarna kwam ik terecht bij 11 Maresk in de Oranjekazerne. Parate troep, dus je kwam als filler binnen, met alle nadelen die daarbij hoorden. Als je geen politieopleiding had gehad, maar toch marechaussee was, kwam je automatisch bij het stafpeloton terecht. Dat was dus een verzameling jongens die een baantje hadden. Automonteur, telegrafist, lijnwerker, kok, kantinebaas, fourier, wapenverzorger, enz. Een gevarieerd gezelschap dus, maar ik denk met plezier terug aan de manier waarop dat zooitje met elkaar omging. Uiteraard kon je elkaar nog wel eens helpen, maar ook het beroepskader, door ons "de blauwen" genoemd hadden je door je werk toch nodig en dat had zo zijn voordelen.
Er werd door de vingers gezien dat elke pet "paraat" werd gemaakt, dus zonder petveer, dat we toch, ondanks dat je dat als niet-PDer niet mocht, uitgingen met nestels en dat het op de kamer ook niet altijd volgens de regels ging.
De vader van Hans van 't Hullenaar was kruidenier en hij bracht altijd eieren mee, die op een primusje werden gebakken, bijna elke ochtend. Ik hoorde later van kamergenoot Harm Hofman dat hij tot twee jaar na zijn diensttijd geen gebakken eieren meer lustte omdat hij alleen al misselijk werd van de lucht! Als er gewerkt moest worden deed iedereen dat volgens mij wel op de goede manier. Ik zat bij de personeelsadministratie op kantoor bij een SMA, sergeant majoor administrateur dus, die normaal gesproken werd geassisteerd door een korporaal-schrijver van de administratieve troepen. Die korporaal bakte er niks van en werd al snel geloosd door de sma en ik werd belast met het uitrekenen van de soldijuitbetaling en de vrij-vervoerbewijzen. Dat ging prima en leidde al snel tot een tevredenheidsbetuiging en later zelfs tot "bevordering bij waardering". Dat was tegen het zere been van onze pelotonscommandant, die ook nog eens hoofd was van de politieadministratie, want ik was nou niet bepaald een model-militair. In strijd met de voorschriften liep ik altijd op lage schoenen en onze pelotonscommandant had daar een probleem mee. Bij het appèl was hij onze commandant. Je werd geacht bij het ''achtgeven" je rechtervoet op te tillen tot de rand van je hoge schoen. Met lage schoenen kon hij niet zien of het wel hoog genoeg was, en tijdens een ochtendappèl liet hij de hele boel drie keer overdoen omdat Hammersma volgens hem zijn voet niet hoog genoeg optilde.
De dag ervoor hadden we een klein conflict gehad over de hoeveelheid balpennen waar hij dacht recht op te hebben, dus volgens mij was dat de oorzaak van het gezeur en was ik niet van plan om voor hem mijn voet ook maar één centimeter hoger op te tillen. Na de derde keer gehéééééft acht moest ik uittreden en op rapport bij de Eskadroncommandant. Samen met de wachtmeester moest ik me melden bij majoor Griethuijsen. De wachtmeester overdreef de boel behoorlijk en ik bracht het balpennen-incident ter sprake. Griethuijsen zag ook wel dat dit nu niet bepaald een zaak voor het vuurpeloton was, moest natuurlijk achter die wachtmeester gaan staan, maar had mij ook nog wel eens voor het één en ander nodig. Om alle problemen uit de weg te gaan werden we doorverwezen naar onze eskadrons adjudant die maar een passende straf moest bedenken. Adjudant Kloet, ouwe brombeer, maar een beste vent die zijn laatste jaren volmaakte, wist al helemaal niet wat hij ermee aan moest. "Hammersma, je gaat voor straf maar drie weken op je hoge schoenen lopen", luidde uiteindelijk het vonnis. Ik heb dat een dag gedaan en daarna is er geen woord meer over gesproken.
