Anekdotes en (sterke) verhalen
Langharige marechaussee. Door mar Fred Klijndijk, lichting 67-5
Van langharige hippie tot voorbeeldige marechaussee.
Hoe hebben ze het ooit voor elkaar gekregen om van een hippe Haagse vogel uit de flower-powertijd een (goeie) dienstplichtige marechaussee te maken?
Kijk, dat je rond je negentiende voor je nummer moest opkomen o.k, dat wist je. Hoe lang je moest dienen, dat wist je ook wel en je kende ook al een paar kreten zoals Intendance, S 5, Verbindingen of Infanterie. Maar de Marechaussee?? Dat was toch de politie van het leger? En ik zou anderhalf jaar lang voor politieagent moeten gaan spelen? Die kerels die er iedere keer zoveel genoegen in schepten mij een bon te geven omdat ik weer eens snelheidsverhogend aan m'n Puch had gesleuteld? En dat zouden m'n collega's gaan worden?
Op slag veranderde m'n vriendenkring. Dat wil zeggen de kring werd een kringetje. De meesten vielen af, want je gaat toch niet stappen met een toekomstig politieagent! En ik maar zeggen dat ik er ook niks aan kon doen. Maar het kwaad was al geschied. Heulen met de vijand doe je niet. Je blijft je hippie-dom trouw, door dik, dun en lang haar!
Drie dagen voor de opkomstdag nam ik een beslissing. Ik had het al zo lang uitgesteld, maar nu moest het maar gebeuren. Naar de kapper om met een fris militair koppie aan de reis naar Apeldoorn te beginnen. Onwennig zittend in de kappersstoel, verdrietig en kwaad, vraagt de kapper: "en...hoe had je het gehad willen hebben?" Tja, wat moet je dan antwoorden? Kort maar gedekt? Haal er maar niet te veel van af? Ik wist het op dat moment niet. "Uh..ik moet in dienst, dus er moet wel wat af en omdat ik wel eens gehoord heb dat die dienstkappers nou niet bepaald als "haute coiffeur" bekend staan, dacht ik hier maar een militaire coup te laten aanmeten." "Zo", antwoordde de kapper, "dus jij moet in dienst? En weet je al waar je naar toe moet?" Het liefst had ik gezegd dat ik naar de Luchtmacht of Marine moest om maar vooral niet het woord marechaussee in de mond te hoeven nemen. "Ja, ik moet naar Apeldoorn, ze hebben me bij de Landmacht gestopt. Ik zie wel wat het wordt, Apeldoorn is in ieder geval een behoorlijke stad en misschien is er ’s avonds wel wat te doen". Gelukkig ging de kapper niet door met z'n ondervraging naar het bewuste onderdeel van de Landmacht. Nee, het gesprek ging over op mijn haardos. Die mooie haardos, zorgvuldig gekweekt en gekoesterd. Haar tot op de schouders dat zo mooi wapperde als je op je Puch naar je vrienden ging om op het Scheveningse strand met de dj's van radio Veronica eindeloos over de beroemde Haagse beat scene te kletsen. Die haardos, daar ging de schaar in! Een misdaad van het ergste soort! "Als je oren maar vrij zijn" probeerde de kapper mij nog een beetje op te beuren. "Voor de rest vinden ze het meestal wel goed". Ik geloof dat ik m'n ogen dicht heb gedaan toen scharen, tondeuses en scheermessen hun vernietigende werk gingen doen.
Zorgvuldig gepland had ik voor het kappersbezoek al afscheid genomen van m'n vrienden. Met lang haar stapte ik uit het wereldje van Golden Earrings, radio Veronica, Beatles, Stones en noem maar op. Ik zou pas na een paar weken weer naar huis mogen en wie weet was m'n haar dan al weer een beetje gegroeid; alle beetjes helpen....
Toen ik m'n ogen weer opendeed, kwam ik tot een vreemde ontdekking, ik had oren! En koud dat het was! Allerlei gedachten speelden door m'n hoofd: Hoe moet ik onopgemerkt thuiskomen? Veronderstel dat ik acuut een oorontsteking zou krijgen. Misschien een muts opzetten, maar ja, het is begin september. Maar waar maak ik me druk over, door m'n kale kop word ik toch niet herkend!
Het weekend en de dagen daarna heb ik me opgesloten en niemand de lol gegund om me te kunnen uitlachen en 's woensdags vertrok ik met de eerste treingelegenheid na 06.59 uur richting Apeldoorn....
Eerlijk gezegd viel het me die eerste dagen op de kazerne in Apeldoorn wel mee. We voelden ons weliswaar als een kat in een vreemd pakhuis, maar wat ons op de been hield was het feit dat we allemaal lotgenoten waren en daardoor allemaal in het zelfde militaire schuitje zaten. Je liet het allemaal maar over je heen komen.
De eerste dagen stonden in het teken van zorgen dat je er klaar voor was om aan het grote marechausseewerk te kunnen beginnen. Slepen met een plunjebaal vol onduidelijke kleding en dingen, een bezoek aan de dokter en de tandarts, je eigen plekje op de kamer zien te vinden en dan iedere keer maar weer aantreden voor het gebouw. Dan werd er weer gebruld hoe het allemaal moest en waar we ons aan te houden hadden. Toen we eenmaal gesetteld waren en we weer eens aangetreden stonden, zei een man die een zilveren streep op z'n mouw had en met wachtmeester aangesproken diende te worden, dat er naast een bibliotheek, hobbyclub en kantine ook een kapper op de kazerne was. Dat laatste was niet aan mij besteed, want ik had nog maar een paar dagen geleden een kapsalon van binnen gezien. De wachtmeester draaide een rondje om iedere strak staande rekruut en brulde al dan niet: "naar de kapper jij!" De meesten die dit te horen kregen hadden het aan zichzelf te danken, want die hadden de oren niet helemaal "vrij" zoals mijn eigen Haagse kapper dat zo mooi had uitgedrukt. Al staande in een ongemakkelijke houding dwaalden mijn gedachten af naar de kantine in het gebouw achter ons waar we na de inspectie naar toe mochten gaan. Van jongens van een oudere lichting hadden we gehoord dat de broodjes knakworst en frikadel hier bijna niks kostten en ook nog eens erg lekker waren. In gedachten had ik al een paar broodjes op toen ik merkte dat de streng uitziende wachtmeester mijn buurman aan een grondige hoofdinspectie onderwierp. Ik vond het belachelijk dat die bijna-kale kop van m'n buurman zich maar direct richting kazerne-uitgang moest begeven om de kapper die naast de hoofdpoort huishield, met een bezoek te vereren. In wat voor wereld was ik terechtgekomen!? Oog in oog stond ik met de man die mij de eerstkomende zes maanden zou gaan "opvoeden" en bij de parate troepen zou afleveren als een plichtsgetrouwe marechaussee die een voorbeeld zou zijn voor Jan Soldaat. En de eerste opvoedkundige maatregel kwam er al direct aan!
Denkende dat hij, na mijn ex-hippie hoofd te hebben bekeken, zich naar mijn andere buurman zou begeven, buldert hij plotseling op ruikafstand in mijn oor: "Naar de kapper jij!".
Het duurde toch zeker een paar seconden eer ik besefte dat ik voor de tweede keer binnen een week in een kapperstoel moest gaan plaatsnemen. De wachtmeester draaide zich naar mijn andere buurman, om hem als volgend slachtoffer te gaan keuren toen een gevoel van verontwaardiging oplopend tot kwaadheid zich van mij meester maakte. "Ja maar, ik ben de vorige week pas naar de kapper geweest" glipte het uit m'n mond. Langzaam draaide de wachtmeester zich om, zoekende naar een antwoord op deze volkomen misplaatste opmerking van de eerste de beste oliebol. "Dan had je dat geld beter in je zak kunnen houden want hij heeft er niks van af gehaald". M'n verontwaardiging werd met de seconde groter en het lag op het puntje van m'n tong om de man alles te vertellen van m'n prachtige lange haardos en dat vernietigende bezoek van vorige week aan de kapper. Wijselijk zag ik daarvan af, want de gevolgen zouden niet te overzien zijn geweest als ik op die plaats, op dat tijdstip en met die man in discussie zou zijn gegaan. Nu bleef het bij zijn uitbrander dat hij dat soort opmerkingen nooit meer wenste te horen en ik bij voorbaat al in de gaten gehouden zou worden, want voor lastposten en tegensprekers was op dit prachtige opleidingscentrum van Gods eigen wapen geen plaats. Dan kon je ophoepelen en je diensttijd nutteloos gaan besteden als Jan Soldaat bij de Intendance of Verbindingen! Hé, die namen kwamen me bekend voor, die had ik al eens eerder gehoord. Om het er bij de anderen nog eens goed in te wrijven dat tegenspraak op het “Opleidingscentrum Koninklijke Marechaussee” uit den boze was, besloot de wachtmeester mij de eerstkomende tijd als een vorm van straf met "marechaussee ja maar" aan te spreken.
Toen de kazernekapper zijn werk had gedaan en ik op een bordje las: "Dienstplichtig personeel wordt gratis geknipt", keek ik nog maar eens in de spiegel. Wat nog enigszins op bakkebaarden had geleken was verdwenen en zelfs het haar achter m'n oren was nu weg. Opeens besefte ik weer dat ik flaporen had.......
