Anekdotes en (sterke) verhalen
BLIKSEMS! Door mar Ton Oskam, lichting 66-2
Het was gebruikelijk dat een afzwaaiende lichting een herinnering achterliet in het gebouw waar het zo lang had doorgebracht. De komende lichtingen zouden dan geconfronteerd worden met hun, uiteraard legendarische, voorgangers en voor het kader waren de 'monumentjes' de inductie tot de grijze cellen waarin de wetenswaardigheden van de lang voorbije parate happen lagen opgeslagen. Voor elke afzwaaiende groep was het zaak zich te onderscheiden via het achter te laten visitekaartje. Maar hoe? Elke lichting had steeds hetzelfde werk gedaan: de bewakingsdiensten in Apeldoorn, de wacht gedraaid aan de poort van de legerplaats, zware Antars met tanks erop geëscorteerd en eindeloos aan de voertuigen gepoetst. We hadden vele avonden aan de toog van de Charly Bar gehangen en gezongen over de schoonheid van ene Julia. En elk landerig paraat weekeinde hadden we in de 'vreetschuur' als extraatje kip (!) voorgeschoteld gekregen en pudding met vruchten toe.
Wat moesten we in hemelsnaam bedenken om 66-2, dé lichting, in de annalen van de Marechausseehistorie te stempelen?
Tijdens het brainstormen - eindelijk mochten we zélf denken - kwam collega Paul Seijs met een geniaal idee. Waarom zouden we ons prononceren met daden, neen, laten we het met wóórden doen, eigenlijk met één woord. Wij hingen aan zijn lippen want die moesten dat woord vormen. Plotseling stond Paul op en werd een living statue, de armen gestrekt, een vinger priemde naar het nergens, een verbaasde blik was over zijn gelaat getrokken. Na een paar minuten verwachtten wij - Paul kennende - een Shakespeare-achtige ontlading, iets van: …”Te zijn of niet te zijn, dat is de vraag…” Ineens schoot het levende standbeeld uit zijn bevriezing en brulde: 'Bliksems…!'
Paul wachtte totdat er in ons bellen gingen rinkelen. Bliksems, bliksems, was dat niet het stopwoord van onze overste, dat hij altijd gebruikte, te pas en vooral te onpas?
Samen met een andere artistiek aangelegde maat knipte Paul, die in de burgermaatschappij etaleur bij V&D was, uit conservenblikken een indrukwekkende octopus met 'armen' die alle kanten op wezen, precies zoals de verschillende pluimages van onze lichting. In het midden stond 66-2, geschilderd in fluorescerend oranje en het sculptuur was geplaatst op een beklede doos met daarop de kreet BLIKSEMS!
Die namiddag van een van onze laatste dagen in de militaire dienst, had zich in de hal op de eerste verdieping van het gebouw van het C-eskadron een indrukwekkend gezelschap verzameld. Behalve de komende afzwaaiers stond daar ook tiptop in uniform het volledige kader dat ons in Nunspeet 14 maanden had begeleid tijdens het paraat zijn. De wachtmeesters, de commandant van het C-eskadron en natuurlijk de overste die commandant was van de Legerplaats Nunspeet.
Aan de muur hing een gordijn dat, nog even, de nagedachtenis aan 66-2 verhulde. Na een korte toespraak hielden we even de adem in toen de overste plechtig het gordijn wegschoof. Wat we verwacht hadden, gebeurde.
De overste bestudeerde aandachtig het kunstwerk, keek toen richting de scheidende lichting en slaakte bewonderend zijn kreet: BLIKSEMS!
Op de bovenste foto links dus de overste, dan op het trapje linksvoor kap Bindels, rechtsachter wmr Van Varik en rechtsvoor ow Voets.
Noot van de webmaster: in het midden rechts staat wmr Piet Dijkhuis en was de officier die het geschenk aangeboden kreeg niet cdt 101 Marbat lnt-kol v.d. Grijp?
