Anekdotes en (sterke) verhalen
Een onvergetelijke (pech)dag. Door KVV mar1 Janek Szymanowski, dpl lichting 77-1
Dit is de herinnering aan een gebeurtenis uit mijn dienstijd die ik nooit meer zal vergeten. Het was op zaterdag 20 januari 1979 en deze dag zou ons leven voor altijd veranderen.
Mijn collega Martin Kwak (78-3) en ik waren belast met het begeleiden van een transport van een buitenprofielvoertuig van 840 ZTC van Seedorf naar Hohne. Op de low-loader stond een M 109 van 42 Afdva. De bestuurder van de low-loader 'Faun' Leo, bij ons bekend als "Poepie", was een ontzettend sympathieke vent met zeer veel ervaring en dat laatste bleek achteraf voor ons een groot voordeel te zijn geweest.
De straten waren weliswaar behoorlijk glad, maar het voertuig moest toch naar het oefenterrein Bergen/Hohne gebracht worden. We hadden net Rotenburg verlaten toen er vanuit een bocht een Opel-Rekord slingerend op onze weghelft op ons afkwam. Wij hadden geen schijn van kans om deze coureur te ontwijken, want naast ons was een muur van sneeuw en achter ons 90 ton staal! Wij zaten in onze Landrover en zagen het voertuig recht op ons afkomen. Er gingen heel veel gedachten door mijn hoofd en ik weet nog dat ik, nadat ik onze bak zover mogelijk naar rechts trok, riep: "Armen voor je gezicht en ….." Er volgde een vreselijke klap, het voertuig werd links voor geraakt en ik wachtte op de klap van achteren. Maar er kwam niets. Gelukkig mankeerden wij niets. Ik keek mijn collega aan en vroeg hoe het ging, hij kon nog lachen. Ook hij was bezorgd. Wat was er dan achter ons gebeurd?
We stapten uit en we zagen wat "Poepie" (met respect geschreven) gedaan had. Hij had de botsing zien aankomen en heeft zijn gevaarte eenvoudig in de berm gezet, zonder ook maar een moment aan zichzelf te hebben gedacht. De zware last van het stuk geschut voorkwam gelukkig de bekende schaarbeweging. Ik kan je vertellen, dat zijn ervaring en zijn heldhaftige optreden levens heeft gered. Ook die van de bestuurder van het tegemoetkomend voertuig.
Onze Landrover was total loss, de blikschade die op de foto te zien is, was het kleinste probleem. Maar de as was krom en nog meer van dat soort dingen. De auto van de tegenpartij kon ook meteen naar de schroothoop, maar het allerbelangrijkste was, dat er geen gewonden en/of doden waren gevallen.
We hebben toen in de ijzige kou het verkeer geregeld, totdat de Duitse politie ter plekke was. Het heeft nog enige uren geduurd, voordat er KMar-versterking vanuit Seedorf was en wij met onze Laro terug konden rijden. Wij hebben ons bij "Poepie" bedankt en we gingen langzaam rijdend terug naar huis. Hij heeft nog uren moeten wachten voordat zijn voertuig vrij was en hij zijn weg met onze collega’s kon vervolgen.
Maar als je denkt dat deze rampdag voorbij was, dan kun je dat snel vergeten want op de terugreis hebben we gebruik moeten maken van ons dienstwapen. Ja, dat gebeurt ook niet iedereen, maar hier is het verhaal.
We reden voorzichtig op de Bundesstrasse 71 toen we zagen, dat auto’s begonnen te remmen en uitwijkmanoeuvres maakten. Vreemd!! Toen we ter plekke kwamen zagen we dat een gewonde ree op het wegdek lag. We hebben onze blauwe zwaailichten aangezet en het verkeer tot stilstand gebracht om ongevallen te voorkomen. Daarna hebben we het dier naar een aangrenzend weiland gebracht waar ca. 40 cm sneeuw lag. Ons was opgevallen dat het dier zwaar gewond was. Boven de rechter achterpoot gaapte een groot gat en die poot lag er bewegingsloos bij. Na kort overleg besloten we dat we het dier uit zijn lijden moesten verlossen. Maar wie gaat er nu schieten? Ja, dat was wat, je moet gaan doden ook al is het een dier. Gelukkig was de beslissing snel gemaakt. 
Mar Kwak trok zijn wapen en schoot de ree door de kop, maar zonder enig resultaat. Het dier wilde weer opstaan, maar Martin schoot een tweede kogel tussen de voorpoten in het hart. Nu viel het dier om en bleef verlost uit zijn lijden liggen.
We hebben nog naar de hulzen gezocht, maar dat was in dat pak sneeuw een onbegonnen zaak. We liepen langzaam terug naar de openbare weg en we waren verbaasd dat er al zoveel toeschouwers stonden te kijken. Onbegrijpelijk, er worden schoten afgevuurd en de mensen weten niet wat er aan de hand is, maar de nieuwsgierigheid is groter dan de angst. Het verkeer kwam weer op gang en onze collega’s, die het verkeersongeval van eerder die dag hadden afgehandeld, kwamen net aangereden. Ze stopten en met hun autotelefoon konden we kapitein J.C. van de Weerd informeren over het gebruik van het dienstwapen. We moesten nog wachten op een jager, die ons een verklaring gaf dat de ree dood was en dat het door twee schoten was geraakt.
Op de kazerne aangekomen begon de administratieve afwikkelingen van het gebeuren. Daar waren we uren mee bezig en nadat we onze wapens schoon hadden gemaakt en opgeborgen gingen we in onze bar een biertje drinken. Die hadden we wel verdiend.
De volgende dagen hadden we behoorlijke spierpijn, maar het had vele malen erger kunnen zijn......
