Anekdotes en (sterke) verhalen
Daar gaat je vrije middag. Door dpl wmr Peter J. van der Werff, lichting 54-5
Wij lagen als oudste kaderklas van onze lichting helemaal boven in gebouw B4 (red: later genoemd gebouw 24), met een kleine twintig man. Als jongste kaderklas lagen we in de voorste kamer (zaal), bij het waslokaal en het trappenhuis, daarna in de achterste kamer.
Op een zaterdag, na het middagappel, stonden we klaar met de weekendtas om met verlof te gaan. In plaats van naar de, buiten de poort staande, bussen te kunnen gaan, kregen we de opdracht van onze instructeur, wachtmeester Glastra, ons te verkleden in sporttenue en binnen vijf minuten, beneden in de hal van het gebouw aan te treden. 
Daar opgesteld kregen we het commando: "drie minuten in gevechtstenue". Iedere keer dus de trappen opstormen naar onze slaapzaal en weer naar beneden. Dit ging zo ongeveer een half uur door. Toen kwam het commando: "binnen vijf minuten in uitgaanstenue". Iedereen dacht dat we nu weg mochten. Maar nee hoor, het ging onverdroten op dezelfde manier door. Na lange tijd, ik weet niet meer hoe vaak we inmiddels de trappen op- en af gerend waren, stonden we weer in de hal aangetreden in een of ander tenue. We kregen het commando: "eerste rust", hetgeen betekende dat je wat gemakkelijker mocht gaan staan, maar niet met elkaar mocht spreken. Wachtmeester Glastra ging naar boven naar onze kamer en kwam na een poosje weer terug met zijn gezicht in de plooi.
Het volgende commando luidde: "drie minuten in uitgaanstenue". Wat wij boven vonden op onze kamer hadden we enigszins vermoed en hadden we achteraf bezien kunnen vermijden. Aan de verplichting om bij het verlaten van de kamer je kast op slot te doen waren we in onze haast voorbijgegaan. Door de korte tijd die we tussen de opdrachten kregen, was het snel verkleden geblazen en dan weer gauw naar beneden. Omdat er behalve wijzelf, niemand meer in het gebouw was, leek het niet nodig de kasten af te sluiten.
Glastra had de stapels ondergoed, die altijd 100% model opgevouwen in de kast lagen, overhemden, toiletartikelen, schoenen, uniform, jassen, wapens, boeken enz. uit alle openstaande kasten gehaald en op één, metershoge hoop, gegooid. Toen we de kamer binnen kwamen, wist iedereen dat we zeker het eerste uur niet konden vertrekken. Glastra keek met een lachend gezicht toe hoe wij alles sorteerden en zei dat de order, je kast altijd op slot te hebben, niet voor niets gegeven was.
Volgens mij was het een uur of vijf in de middag toen we eindelijk de kazernepoort uitliepen. Busvervoer was er zo lang na het middagappèl niet meer, dus we moesten ook nog het hele eind naar het station te voet afleggen.
De maandagmorgen na dit korte weekend begon met velddienst, in de stromende regen. 
We moesten dwars door het kaalgetrapte bijna grasloze sportveld tegenover de kazerne, waar grote modderplassen lagen, de bekende 'tijgersluipgang' beoefenen. Toen we niet meer toonbaar waren van de modder en drijfnat, gingen we naar het achterterrein van de kazerne, waar een eenvoudige stormbaan was.
Er was een put in het zand gegraven van ongeveer anderhalve meter diep. Hierin werd afgewerkte olie gedumpt van grondverzetmachines (het woord milieu bestond kennelijk nog niet!), die als ik me niet vergis gebruikt werden om een heli-landingsplaats voor het stafgebouw van 1LK aan te leggen. Geleidelijk was deze put vol water komen te staan omdat de olie het regenwater belemmerde om in de grond te zakken. Het water zag blauw van de erop drijvende olie.
Tegen een van ons zei Glastra dat hij in die put moest springen, hetgeen prompt werd uitgevoerd. Drijfnat en onder de olie kwam onze klasgenoot (wie was dit?) eruit. We hadden allemaal een overall aan dus zo heel erg was het nou ook weer niet. Iemand zei tegen Glastra : "Als U een kerel bent doet U het hem na". Glastra bedacht zich geen moment. Ook hij verdween onder water, maar wel in een strak geperst uniform en glimmend gepoetst.
Het elkaar tonen dat je je niet klein liet krijgen, schiep een zekere band tussen instructeur en leerlingen, hetgeen later nog zou blijken:
Bij de oefening 'Waterrat' in Friesland aan het eind van onze opleiding, had Glastra, naar hij mij ruim dertig jaar later vertelde, als waardering voor onze houding, ervoor gezorgd dat er op de laatste dag zeilboten in Eernewoude klaar lagen, zodat we naar hartelust konden zeilen.
