Anekdotes en (sterke) verhalen
De knoop. Door dpl wmr Jaap Davids Blumink, lichting 53-1
Ik behoorde tot de eerste dienstplichtigen die werden opgeleid volgens de fillermethode. Dat was van april tot juni 1953. 'Filler' heeft iets te maken met aanvullings-troepen.
(Red: Op 9 april 1953 werd begonnen met het zes keer per jaar oproepen van dienstplichtigen. Zodoende werden iedere twee maanden de parate onderdelen met verse marechaussees 'aangevuld'.)
In mijn herinnering waren deze twee maanden niet zo geweldig leuk. Direct na aankomst in de Willem III kregen we van een wachtmeester op onze zolderkamer al te horen waar overal de doodstraf op stond.
Het kader was in ’t algemeen toch niet zo best voor ons, rekruten. Misschien had dit te maken met het feit dat velen hadden deelgenomen aan de politionele acties in het voormalig Nederlands-Indië of aan de oorlog in Korea, die toen net was afgelopen. Eén uitzondering moet ik maken: mijn groepscommandant was een opperwachtmeester met het 'Prinses Irenekoord'. Ik vond hem een heel joviale vent, die zich niet liet voorstaan op zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog.
In die twee maanden werden we behoorlijk 'afgeknepen'. Naast exerceren, rangen en standen en schieten, hadden we van tijd tot tijd veldoefeningen. Dan moest je bij voorbeeld een schuttersputje graven. Je leerde dat je bij de nadering van een vijandelijke tank niet uit dat schuttersputje moest komen, maar juist onderin moest wegduiken.
Aan het einde van onze primaire opleiding moesten we examen doen. Daartoe had men ondermeer een schuttersputje gegraven. De examenkandidaat moest daar in gaan zitten. Even later hoorde hij dan via een geluidsinstallatie het geratel van een naderende tank.
Toen ik aan de beurt was, ging ik ook in zo’n putje. Ik hoorde echter 'krak!' Een knoop was van mijn gevechtspak gesprongen en lag nu ergens onderin aan mijn voeten. Ik bukte mij en ging op zoek naar die knoop. Opeens werd de geluidsinstallatie aangezet. Ik bleef zo goed en zo kwaad als dat ging gebukt in dat schuttersputje zoeken totdat een van de examinatoren zei dat ik eruit kon komen.
Tot mijn verbazing hoorde ik de examinator zeggen: “Prima, wat je hebt gedaan! Je bent een van de weinigen die bij de nadering van de tank in het schuttersputje is weggedoken! Daarvoor krijg je bonuspunten!”
Deze punten waren ten slotte de oorzaak dat ik aan het einde van die twee eerste maanden als beste uit de bus kwam.…
“Het kan verkeren”, zei Bredero al zo’n vierhonderd jaar geleden.
