Anekdotes en (sterke) verhalen
Teleurgesteld in UZI. Door mar Arend Stehouwer, lichting 62-6
Mijmeringen
Ook ik, Arend (Arie) Stehouwer, van de lichting 62-6 heb volop verhalen en anekdotes over de 21 maanden die ik als jongeman uit Hendrik Ido Ambacht mocht doorbrengen met gelijkgestemden in het legergroen met witte nestel.
Wie herinnert zich niet de lessen in de krijgstucht van de kapitein J. Chr. Schipper, die je moest bijwonen in het hok dat voor bioscoop doorging. Je werd geacht attent te zijn, de arme vermoeide recruut die eventjes zijn ogen aan de binnenzijde bekeek, werd door de kapitein op zijn bekende manier in de houding gezet, nou dan lette je voortaan wel op. 
Wie herinnert zich niet de flesjes Grolsch, die na het corvee op vrijdag naar de kamer werden gebracht met de zakjes chips. De verkleedpartijen, de inspecties door het wachtmeesters-duo Van Garderen en de Kok. Ik had me voorgenomen om die Van Garderen later als ik groot zou zijn, het allemaal betaald te zetten. Gelukkig ben ik later wijzer en milder geworden en is dat er uiteraard niet van gekomen.
Wie weet nog de lessen met die bazooka, een kachelpijp van ongeveer 2 meter die gevaarlijker was voor de gebruiker dan voor de tegenstander, het gesjouw met een Bren tijdens de Kleine Oorlogs Voering, de kou van de koudste winter van de 20e eeuw, je 's-nachts verplaatsen door meters sneeuw, slapen in een stal, of als je hem kon vinden een hooiberg, het zwemmen in Apeldoorn 's-morgens vroeg.......
Maar dit is natuurlijk geen anekdote, slechts een opsomming van belevenissen en herinneringen. Goed, dan eentje uit velen, die eigenlijk allemaal waard zijn om verteld te worden.
UZI
Ik meen te weten, dat 62-6 een van de eerste lichtingen was die werd uitgerust met een voor die tijd superwapen, de UZI. Een semi-automatisch wapen 9 mm parabellum dat schot voor schot en automatisch kon vuren. Een prachtig wapen, gemakkelijk in onderhoud en zo werd ons door de instructeurs uitgelegd, afkomstig van het Israelische leger die het onder de zwaarste omstandigheden had getest. Modder, water, zand, vrieskou, niets kon dit wapen deren. Er was met een tank over gereden, men schudde het zand eraf en hup vuren met het ding.
Tegen het eind van je opleiding ging je met je peloton een dag naar een locatie waarvan ik de naam even kwijt ben (Harskamp red.), om volgens de instructeurs de "vuurdoop" te krijgen. Daar werd met scherp geschoten dwars over de baan heen. Dus tijgeren of doodgeschoten worden was het motto. Je werd geacht zonder brokken over die baan te komen, waarna aan het eind de beloning lag, een aantal schoten met de super UZI op een aantal ballonnen. 
Het was verschrikkelijk koud die dag, het vroor dat het kraakte. Ik kwam op het teken uit de startlinie onder dekking naar de baan. Meteen kwam ik verschrikkelijk te vallen over een bevroren gedeelte van de baan, m'n linker knieschijf is nooit meer de oude geweest. De pijn verbijtend haastte ik me onder het prikkeldraad door, de ontploffingen vermijdend, duikend voor de scherpe jongens die over me heen gingen. Aan het eind van de baan dook ik m'n schietpunt in, eindelijk vrij vuren op de ballonnen. Eerst werd nog even m'n UZI geïnspecteerd of er geen zand in de loop was gekomen. Droogjes werd mij medegedeeld dat er door mij die dag niet geschoten kon worden. Door de val aan het begin van de baan was de loop van m'n UZI krom geraakt. Vreemd genoeg was ik toch een beetje teleurgesteld in de ontwerper van dit wapen. M'n liefde voor UZI was ernstig bekoeld!
