Anekdotes en (sterke) verhalen
Smokkelen. Door res kap bd Joop van Vredendaal, lichting 54-5
In het voorjaar van 1956 werd ik aangewezen een detachement te vormen en het 4.2 mortier bataljon te begeleiden naar het Sennelager en aldaar de normale politiediensten te verrichten. Ik had naast wachtmeester Rein Voets de beschikking over 12 marechaussees. Ons detachement werd gelegerd in het kamp Sennelager. Al heel snel ontstonden er kontakten met de Engelse militairen die daar gelegerd waren. Deze militairen kregen hun wedde grotendeels uitbetaald in cadigeld. Het aantal Duitse Marken dat zij ontvingen was daarentegen zeer gering. Vele militairen wilden graag met een meisje naar de bioscoop buiten de kazerne. Maar met cadigeld kwam je niet binnen. Wij hadden Nederlandse Guldens en dus Marken. Wij hadden cadigeld nodig om voor heel weinig geld sigaretten in hun cantine te kunnen kopen. Er ontstond dus een geweldige ruilhandel en voor een Mark werd steeds meer cadigeld gegeven. Wij kochten vele sloffen Players Navy Cut. Witte doosjes met een matroosje er op afgebeeld. Vlak voor de terugreis werd overlegd hoe de sigaretten moesten worden ingevoerd. Ik zei dat iedereen de maximaal toegestane hoeveelheid kon meenemen en dat dat ook gold voor de niet-rokers. Achteraf, terug in Nederland, hoorde ik dat de toegestane hoeveelheid een probleem was, want ze hadden veel te veel sigaretten. Wat hebben de mannen toen vervolgens gedaan? Zij hebben de lucht uit de reserve banden laten lopen. Tussen binnen- en buitenband werden de doosjes geplaatst en vervolgens werd de band weer zachtjes opgepompt. Ongelooflijk hoeveel pakjes ze daarin kwijtkonden! De heren waren zo vriendelijk geweest ook mijn jeep te behandelen uiteraard zonder dat ik dat wist. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als een van ons een lekke band had gekregen! Wie de truc bedacht had weet ik niet maar waarschijnlijk was marechaussee Jansen er wel bij betrokken. Deze gewiekste motorrijder bracht kleinbeeldcamera's over de grens door ze onder zijn brede gordel te verbergen. Ik heb er achteraf geweldig om moeten lachen. Ze hebben mij hun geheime methode verteld en ik vond dat alle gepaste en ongepaste initiatieven door mij gewaardeerd moesten worden.
Wachtmeester Rein Voets regelde het op zijn manier. Ik weet het niet meer precies maar je mocht in die tijd voor ca. 25 Mark aan souvenirs vrij invoeren. Rein had echter voor een veelvoud aan spullen gekocht. Ik wist van hem wat hij gekocht had en vroeg hem hoe hij dacht die hoeveelheid over de grens te krijgen. "Je mag er bij zijn bij de douane als ik mijn kado aangeef". Nadat ik mij bij de douane een beetje had opgefrist, komt Rein Voets naar binnen. In zijn hand een pakket met een grote strik er omheen. Vrolijk lachend schudde hij iedereen de hand en maakte tergend langzaam het pakket open. Tevoorschijn kwam een soort likeursetje, een tonnetje met 6 glazen kelkjes. 
"Ja, we hebben 14 dagen in de prut gezeten, hard gewerkt en ik heb zelfs geen tijd gehad "zus" te bellen. Ik ben haar dus iets schuldig". Iedereen vond het een fraai presentje. "Helaas" zei Rein, "was het duurder dan de toegestane 25 Mark". "Wat heeft u er voor betaald?" "30 Mark" zei Rein en zei geen ellende te willen veroorzaken en met genoegen de invoerrechten zou betalen. Ach, iemand die zoveel over had voor zijn geliefde, daar gingen de heren niet moeilijk over doen. Hij mocht het zo meenemen. Toen Rein weer in zijn jeep stapte fluisterde hij mij in het oor dat het geschenk niet meer dan 20 Mark had gekost en borg het op onder een zeiltje waar de rest van zijn uitgebreide smokkelwaar lag!
Na mijn diensttijd heb ik nog een tijdje met hem gecorrespondeerd. In een van zijn brieven schreef hij: "Ik luister nu naar Duitse muziek"
