Anekdotes en (sterke) verhalen

Mijn eerste Irish coffee. Door dpl mar Willem van den Elskamp, lichting 67-1

Vaak herinner je je nog de eerste keer dat je iets deed, dronk of at. Zoals de eerste keer dat je Cola dronk, de eerste keer dat je ’het’ deed (en dan weet je vast ook nog wel met wie…) of de eerste keer dat je bijvoorbeeld op de Parijse Champs Elysees liep. In deze tijd van het jaar met kil, mistroostig en mistig weer schiet mij vaak de eerste keer dat ik Irish coffee dronk te binnen.

Potje voetbal

Net als op alle andere kazernes van het vaderlandse leger was in de jaren ‘67/’68 ook in Seedorf de dienst ’Welzijnszorg’ actief. Met als slogan: ”Uw Welzijn zal ons een Zorg zijn…”. Zo had een grappenmaker ooit bedacht.
Voor de militairen, die wel van een goed potje voetbal hielden, organiseerde de dienst Welzijnszorg op zaterdagmiddagen busreizen naar Hamburg, naar het Volksparkstadion waar de Hamburger Sport Verein (HSV) met in de spits de beroemde Nationalspieler Uwe Seeler zijn thuiswedstrijden afwerkte. Ook werden er busreizen naar het Weserstadion van Werder Bremen op touw gezet. Maar die waren stukken minder populair dan de HSV-trips.

Warme buurt

Kijk dat zat zo. Bij de Hamburg-uitjes was de wedstrijd van HSV doorgaans rond zes uur afgelopen. Terwijl de retourbus van de Welzijnszorg je pas om negen uur weer oppikte aan de kop van de Reeperbahn. Zo kon je toch mooi in je burgerkloffie een paar uur slenteren door de warme buurt van de havenstad aan de Elbe. Bij de trips naar Bremen ontbrak deze extra dimensie…
Voor ons marechaussees waren deze trips echt de kers op de taart. Want elk weekeinde had je minstens één dag dienst: piket en/of patrouille rijden. Of je moest een dieplader met bulldozer van de Genie escorteren omdat het kazerne-commando had aangeboden om ergens in de buurt een stuk bouwland te egaliseren, zodat de lokale bevolking er een voetbalveldje kon aanleggen. Zeg maar een stukje goodwill…
Als Munga-chauffeur was ik doorgaans nogal de Sjaak, want het chauffeurstekort bij de MP in Seedorf was spreekwoordelijk. Dus als je dan eens een vrije zaterdag had, was je de koning te rijk.

Star Club

Begin december 1967 heb ik zo’n vrije zaterdagmiddag. Samen met een paar maten van de oudere lichtingen ga ik naar HSV kijken. Vraag me niet meer tegen wie HSV speelde. Dat is me ontschoten. Wel heb ik daar toen de ietwat gezette Uwe Seeler in actie gezien.
Uiteindelijk ging het bij dit uitstapje niet zozeer om de voetbal, maar om het ’stappen’ op de ’Grosze Freiheit’. Zo gezegd, zo gedaan.
Waarbij we natuurlijk ook nog even gingen kijken hoe de ’Star Club’, waar de Beatles in de vroege jaren ’60 maandenlang hebben opgetreden, er anno december 1967 bijstaat: potdicht, met veel graffiti op de muren.
Ook brengen we een bezoek aan het rariteiten-cabinet, waar allerlei gekke en minder grappige zaken, die met de haven en de zee te maken hebben, zijn uitgestald.
Zo herinner ik me dat er aan het plafond een opgezette, meterslange walvis-penis hing. Waarbij iemand niet kon nalaten om op te merken: ”Vergeleken met die van mij is dit een pikkie van niks”….
In het sinistere schermduister horen we hoe de misthoorns op de Elbe met hun spookachtige bastonen de komst of het vertrek van vrachtschepen en/of oceaanstomers aankondigen.

Wienerwald

Maar na vervolgens een tijdje pikante dames bekijken - en dat blijkt een stuk minder opwindend dan hoe de dames van lichte zeden er op de Wallen bijzitten -, slaat de trek toe.
Om de hongerklop te bestrijden, neemt één van de oudere collega’s ons mee naar restaurant ’Wienerwald’. Als specialiteit van het huis serveren ze hier gebraden halve-kip, duizenden en nog eens duizenden ’halbe Hühner’ per jaar.
Ongetwijfeld laten we de gegaarde kippenpoten wegglijden met een vers Duits biertje van de tap. Waarbij zeker en vast ook de klassiek MULO-mop: ”Welk beestje heeft er maar één klootje?”. Antwoord: ”Een half haantje” is langs gekomen.

Gezonde verslaving

Maar nu komt het: we moeten op zoek naar de bus van de Welzijnszorg en terug naar de legerplaats Seedorf. Dat betekent naar buiten, de miezerige, kille Duitse avond in. Volgens de oudere collega helpt daar slechts één remedie tegen: Irish coffee! 
Nou, die valt bij mij wel in de smaak: wat een uitvinding, wat een godendrank, wat knap je daar van op! Sinds december 1967 hebben ik - ijs en weder dienende - dan ook ettelijke duizenden van die levensreddende Ierse koffie lang mijn smaakpapillen laten glijden.
Als een soort van gezonde verslaving: met dank aan de Welzijnszorg, met dank aan ’Wienerwald’ en met dank aan de ouwe stomp van lichting 66-zoveel.

Terug naar overzicht