Anekdotes en (sterke) verhalen
Een gewaagde onderneming. Door mar Ben van Veen, lichting 67-2
Als dienstplichtig marechaussee kwam ik na de opleiding in Apeldoorn terecht op de legerplaats Nunspeet. Gelukkig samen met een paar ‘oude maten’, we hadden elkaar al snel gevonden tijdens de opleiding. Twee Amsterdammers (Ben van Veen en Peter Postma) en twee uit Utrecht (Ben de Langen en Hub Hollanders.)
Aangezien Ben van Veen, Ben de Langen en Peter Postma altijd bretels droegen werden wij ook wel de ‘Bretelboys’genoemd.
Uit de vele mooie avonturen die wij samen gedurende onze diensttijd hebben beleefd wil ik er één beschrijven die mij nog altijd helder voor de geest staat.
Natuurlijk maakten wij soms graag gebruik van de avond- of nachtpermissie om zodoende buiten de legerplaats nog van het burgerleven te genieten. Vooral de meisjes en de biertjes hadden onze bijzondere belangstelling. Om de aandacht van de meisjes te trekken waren we natuurlijk wél in onze marechaussee uniformen gekleed. Tenslotte zijn er altijd vrouwen die daar bijzonder in geïnteresseerd zijn.
Nu is het een feit dat, na een aantal pilsjes, de gedachten wat losser worden en ook de tijd niet meer zo goed in gaten werd gehouden. Dus….. natuurlijk véél te laat geworden en onderweg terug naar de legerplaats bedachten we opeens een plan om ongezien weer naar onze kamers te komen.
We hadden namelijk al eerder ontdekt dat je, via het officiershotel op de legerplaats, uitkwam op de legerplaats en dus niet langs de wacht bij de poort hoefde te gaan.
Vanachter een paar bomen keken we eerst wie er achter de balie in het hotel zat. Meestal een ‘oliebol’ (nog niet zo lang in dienst) en dus zagen wij onze kans schoon. We gingen er maar vanuit dat hij de rangen en standen nog niet zo goed kende en onze uniformen zagen er toch best wel indrukwekkend uit.
Een gelukkige bijkomstigheid was dat wij zagen dat hij achter de balie een beetje zat te ‘knikkebollen’, het was tenslotte al diep in de nacht.
Een ferme tik op het raam deed hem dan ook schrikken en hij maakte snel de deur voor ons open. Eerst zetten we hem in de houding en gaven hem daarna een fikse berisping vanwege het slapen tijden zijn dienst.
Na ampel onderling beraad besloten we hem daarvoor niet te zullen straffen waarna hij ons daarvoor bedankte. Wel schoof hij ons snel het boek toe waarin iedere officier moest aftekenen als hij binnenkwam. Wij bladerden gewoon een beetje door dat boek en zetten een onleesbare krabbel bij een open plaats: Luitenant, Majoor, Kapitein…… het maakte ons niet uit, we tekenden gewoon. Snel verdwenen we daarna via een gang en kwamen uit op de legerplaats. Dat hadden we toch maar mooi even geflikt !
De volgende morgen (na slechts een paar uurtjes slaap) op appél. Na het afnemen van het appél klonk het :
“Willen de marechaussees van Veen, de Langen, Postma en Hollanders zich met spoed melden bij kapitein Bindels”!
Na binnenkomst van zijn kamer zei hij tegen ons “Ik heb hier een melding van de poortwacht dat jullie gisteravond niet zijn binnengekomen en toch stonden jullie op het appél, hoe is dat mogelijk?“ Toen pas beseften wij onze blunder, we hadden er nooit meer aan gedacht dat de avondpermissie briefjes aan de poort waren blijven liggen en wij dus als ‘vermist’ te boek stonden. We bedachten snel een uitweg door te zeggen dat we te laat waren teruggekomen en, enigszins beneveld, over het hek waren geklommen om zodoende de wacht aan de poort te omzeilen. Kapitein Bindels kende ons inmiddels wel wat langer en wist ook dat wij soms dingen uithaalden die niet altijd door de (Marechaussee) beugel konden.
Toch meenden wij een bijna onzichtbare glimlach bij hem te ontdekken toen hij ons vroeg: “Was het de moeite waard mannen… en was het gezellig”?
Na een volmondig “Ja, kapitein” van onze kant konden we inrukken en met een zucht van verlichting verlieten wij zijn kamer. Geen straf !!
Wij vonden Kapitein Bindels toch altijd al een geweldige kerel en niet alleen door dit voorval, maar nu kon hij natuurlijk helemaal niet meer stuk bij ons!
De truc met het officiershotel hebben we daarna nog wel eens een paar maal uitgehaald, echter dan natuurlijk zonder het aanvragen van avond- of nachtpermissie. Zo slim waren we inmiddels wel geworden.
18 jaar na ons afzwaaien hebben Ben de Langen en ik nog een geweldige reünie georganiseerd in Bunnik waarbij ook het voltallige kader met hun vrouwen aanwezig waren.
Het was een mooi feest maar we hebben ons ‘geheim’ ook toen maar niet aan kapitein Bindels verteld.
