Anekdotes en (sterke) verhalen
Zwaailicht wordt Duitser fataal. Door mar Willem van den Elskamp, lichting 67-1
Mar Van den Elskamp neemt u mee naar de koude dagen van winter
1967/68. Hij maakte destijds als dienstplichtig marechaussee van de lichting 67-1 de Noord-Duitse laagvlakte (on)veilig. Dat deed hij als chauffeur van een DKW Munga, de M14 van het 1e peloton van het 41e Marechaussee eskadron (41 Maresk), standplaats Seedorf.
Alle tien Munga’s van dat peloton waren herkenbaar aan een witte vóór- en achterbumper, opschrift ‘Koninklijke Marechaussee’ en het welbekende blauw zwaailicht. Uiteraard was het de bedoeling dat zwaailicht met gepaste terughoudendheid te gebruiken. Zeg maar, slechts in ‘noodgevallen’.
Mar Van den Elskamp vervolgt:
Diepladers
Op een ijskoude wintermorgen, terwijl een dik pak sneeuw de Noord-Duitse laagvlakte een sprookjesachtig aanzien gaf, moest ik een colonne van tien diepladers begeleiden. Om het dagelijkse verkeer in de dorpen, die we onderweg doorkwamen, overdag niet te veel te hinderen, vertrok zo’n colonne altijd bij nacht en ontij. 
Zodoende reed ik ’s morgen om pakweg 05.30 uur in het pikkedonker over de bochtige tweebaansweg van Seedorf naar Soltau. Met achter mij een sliert van tien Fauns (het merk van die diepladers) met op elke Faun een AMX-tank.
Om te voorkomen dat de bemanningen van die diepladers onderweg zouden gaan hallucineren als ze een paar uur lang in de stroboscopische blauwe zwaailamp moesten kijken, was de afspraak gemaakt dat ik het blauwe zwaailicht alleen zou aandoen als het echt nodig was.
Schoothondje
Zo’n moment brak aan toen ik zag dat er op een bochtig stuk weg een tegenligger naderde.
Blijkbaar schrok de sturende tegenligger zich het apenzuur van het plotsklaps voor hem opduikende blauwe zwaailicht. Hij begon te remmen, raakte daardoor in een slip, zwalkte over de weg, waarbij hij beide weghelften gebruikte en schoof uiteindelijk pal voor de neus van mijn Munga richting berm.
Vlak langs de berm hadden de wegbouwers van destijds een mooie, nuttige greppel aangelegd om zo nodig hemelwater op te vangen. Op deze winterdag lag de greppel onherkenbaar onder een dekentje van sneeuw. De VW Kever draaide keurig in de lengterichting om zijn as om vervolgens als een hulpeloos schoothondje met zijn pootjes omhoog te gaan liggen.
Verhaal
Iedereen in de colonne had het ongeluk gezien. We reden al niet zo snel (marstempo ongeveer 40 km per uur), maar namen rustig de tijd om al pompend remmend tot stilstand te komen. Jassen aan en in looppas naar de ’Unfallstelle’. De brave Duitse borst was er inmiddels in geslaagd om via het raam uit de kever te kruipen. Geschrokken dat wel maar verder mankeerde hij ’gar nichts’.
Vijf á zes potige chauffeurs en bijrijders van de Fauns gingen aan één kant van de kever staan, telden tot drie en duwden de kever om. En zowaar stond de Volkswagen weer keurig op zijn wielen. Nog even een flinke zet en hij stond weer op de weg in de richting die hij oorspronkelijk op wilde. Onze Germaanse Freund stapte in, startte en vrolijk sputterend zette de Kever zich in beweging net alsof er niks was gebeurd. Waarschijnlijk kwam die Duitser nog keurig op tijd op zijn werk, maar dit keer dan wel met een ijzingwekkend verhaal.
Afgezien van wat wielsporen leek het op de ’plaats delict’ net alsof er niets was gebeurd. Maar ook wij hadden bij de pit stop halverwege Seedorf - Soltau, waar zoals altijd de ’Currywurst mit Pommes’ al klaar stond, nog iets om over na te praten.
Mocht een reclamebureau ooit nog verlegen zitten om, als vervolg op het ’stuntrijdende oude vrouwtje’, een tv-spotje over de kwaliteit van de Volkswagen-modellen te maken, dan hebben ze hierbij alvast een mooi scenario. Over de copyrights valt natuurlijk altijd te praten...
