Anekdotes en (sterke) verhalen
Dienstplichtige marechaussees ook naar Mönchengladbach. Door dpl wmr Rinus Beckers, lichting 82-3
Na het succesvol beeindigen van de opleiding in Apeldoorn, gingen bijna alle dienstplichtige marechaussees naar de parate troepen waar ze de rest van hun diensttijd bleven. Maar sommigen kregen een andere bestemming zoals bij voorbeeld een KMar brigade, de staf in Den Haag, het hoofdkwartier van 1LK in Apeldoorn of een NATO-bestemming in het buitenland.
Een van die buitenlandse bestemmingen was het Northag Provost Platoon op de basis Rheindahlen/Mönchengladbach in Duitsland.
Dpl wmr Rinus Beckers (82-3) was een van de marechaussees die daar gestationeerd werd. Dit is het verhaal van zijn verblijf daar.
"Een minder bekende plaatsing voor dienstplichtige marechaussees was het Northag Provost Platoon op de basis Rheindahlen/Mönchengladbach.
Ik kwam zelf op bij lichting 82-3 en ging in juli 1982 over naar de ARO- en Kaderklas 82-4. Na de opleiding gingen al mijn maten naar de bekende legerplaatsen en ik ging als enige naar Mönchengladbach, naar het Northag Provost Platoon. Dit peloton bestond uit ca. 15-16 man uit Duitsland, Nederland, België en Engeland. Het was voor beveiligingstaken rechtstreeks toegevoegd aan sectie 2 van het Northag hoofdkwartier (Northern Army Group) en rapporteerde aan een Nederlandse landmachtmajoor. Voor MP-taken op de basis was er een MP-post buiten het eigenlijke hoofdkwartier waar o.a. Nederlandse beroepsmarechaussees zaten.
Binnen ons Northag-peloton was er een beroepsmarechaussee 1e klas, een dienstplichtig wachtmeester en twee dienstplichtige marechaussees 3e klas. De dpl wmr had een Engelse sergeant-major boven zich die pelotonscommandant was. Meestal een oude stomp (met Ierland en andere uitzendingservaring) die kort voor zijn pensioen stond. Het oudste pelotonslid was een Belgische korporaal(!). Die had nog in Korea gevochten als para en naar verluidt ook wel gebruik gemaakt van een wurgkoord bij het besluipen van wachtposten. De Engelsen hadden ook allemaal uitzendingservaring. De dienstplichtige Nederlandse en Duitse militairen waren dus nogal 'groentjes' in dat gezelschap, maar dat mocht de pret niet drukken. Hoewel, die huisvaders gingen 's avonds allemaal naar moeders, dus dan zag je ze niet.
De Nederlandse dpl wmr ging als plaatsvervanger van de sergeant-major meestal mee de poort uit voor de externe beveiligingstaken: begeleiding van officieren en beveiliging van oefenlocaties van het hoofdkwartier te velde, altijd met scherpe munitie vanwege de IRA en andere dreigingen in die tijd. Je moest dus als je benaderd werd door een oefenvijand altijd even melden dat je 'not in the exercise' was en geen losse flodders in je pistool of UZI had. Verder werden ook ceremoniële taken voor het hoofdkwartier verricht. Heb zelf nog eens koning Boudewijn uit de Bentley geholpen.
Als er trouwens een bommelding was, ging iedereen asap naar buiten en mocht jij weer terug naar binnen om te zoeken. Mocht je een keer de damestoiletten op, was er niemand!
Je werd daar ondergebracht in de Engelse sergeants-mess waar je een eigen kamer had. Iedere dag Engels ontbijt dus. Verder weinig contact mee gehad, want ze waren nogal op zichzelf en in een spijkerbroek kwam je sowieso niet binnen. ‘s Avonds ging ik vaak met de landmacht-jongens (verbindelaars) naar de bars op de basis. Ik herinner me vooral de Cloggy Bar, de klompenbar. Daar moest je bij je eerste entree een helm bier leegdrinken, maar dat heb ik beleefd geweigerd. Marechaussee en decorum, zoiets. Op de terugweg werd er dan nog wel eens even op de ramen geklopt bij de Engelse milva’s. Even checken of de collega’s van de MP nog alert waren.
Tatuu, tatuu. Ja hoor!"
Dit is een foto uit Rheindahlen, ergens in 1983 met een kleine erewacht voor een hoge Engelse generaal die een woordje wisselt met dpl mar Peter van Ingen (82-6). Onder aan de trap met snor staat ber mar1 Robert Poublon. Tweede van links in het rijtje is de Belgische korporaal René 'smurfie' d’Hulst en de Duitse MP heet Frank Hois. Duidelijk een bonte mix van uniformen binnen het peloton.
