Anekdotes en (sterke) verhalen
Liften met gevolgen. Door mar Tjitte Muizelaar, lichting 62-5
Tja, dat leven als marechaussee...... Ik heb toendertijd het gevoel gehad, dat ik meedeed in een slecht toneelstuk. Lag niet direct aan "Gods eigen onderdeel" maar vooral aan mij. Ik was aankomend onderwijzer en die dachten volgens het kader te veel na. Onlangs (4 april 2013 red.) keek ik naar de EO (niet direct mijn favoriete omroep) om te zien hoe tegenwoordig mariniers worden opgeleid. Een groot verschil met vroeger! Deze jongens hebben voor die opleiding gekozen, ik was dienstplichtig. Toch herkende ik veel.
Ik ben van lichting 62-5 en dat betekent dat ik de 'kleine oorlog' (KOV, Kleine Oorlogvoering red.) heb doorstaan in de meest barre winterse omstandigheden. Dat is toen allemaal niet zo tot me doorgedrongen. Mijn conditie was blijkbaar dik in orde (toen woog ik 70 kilo), nu weeg ik meer dan 100! Toch maar weer eens op herhaling??
Wat ik eigenlijk wil vertellen, is dat het kader wel iets in me zag. Omdat ik geen officier wilde worden, werd ik geprest om wachtmeester te worden. In die tijd moest ik toch laten zien, dat ik als groepscommandant iets betekende. Op een avond werden we in een geblindeerde auto ergens 30 kilometer van de Willem III gedropt. Toen we wat verloren op de heide rondliepen zei ik tegen mijn groep: "Laten we zo gauw mogelijk de grote weg weer opzoeken, dan liften we naar de kazerne". En dat was geen enkel probleem. Al gauw stonden we, met de duim omhoog te liften. Een vrachtwagen stopte en nam ons mee. "Waar willen jullie naar toe, jongens?" was de vraag van de chauffeur. "Naar de Koning Willem III kazerne", was mijn antwoord. "Geen probleem, ik weet precies waar dat is", zei de beste man. En zo geschiedde. Voor de poort van de Willem III werden we afgezet. En wie stond daar op ons te wachten? Die (aardige) wachtmeester Schreuder! Met grote ronde ogen van verbazing ontving hij ons. "Dat je lift kan ik begrijpen" sprak hij, "maar dat je zo stom bent om vlak voor de kazene uit te stappen, daar begrijp ik niks van." Dat betekende natuurlijk dat ik op rapport moest verschijnen bij (de minder aardige) kapitein Schipper. Als straf moesten we op de beruchte dienstfietsen, groen natuurlijk, alle marechausseebrigades in Gelderland langs fietsen! Dat betekende een ernstige verkorting van het vrije weekend. Een van de jongens kreeg een spontane huilbui omdat hij zijn meisje nu pas veel later weer zou zien.
Die zaterdag was het prachtig weer. Eigenlijk heb ik van dat fietstochtje best genoten. De provincie Gelderland mag er zijn. En op de brigades werden we allerhartelijkst ontvangen. Ik begreep ook wel dat kapitein Schipper het niet zo slecht met ons voorhad. Maar een goede marechaussee ben ik nooit geworden........
