Anekdotes en (sterke) verhalen
Escorte naar Sennelager. Door mar Gerard Oudejans, lichting 65-2
De grootste NATO-oefening waar ik aan meegewerkt heb was een escorte naar Sennelager in Duitsland en terug.
Het betrof een escorte/begeleiding van de Cavalerie en wel een zwaar transport van Antar diepladers met Centurions en AMX tanks.
Sommige combinaties hadden een gewicht van 80.000 kilo. De dieplader telde 32 wielen, dus kun je nagaan wat een prachtig gezicht dat was als je zoiets voorbij zag komen.
Op zaterdag 9 oktober 1966 was het om 03.45 uur reveille en om 05.00 uur afmars naar Stroe.
Van daaruit vertrokken we om 06.00 uur naar de Duitse grens.
Bij de grenspost Zevenaar hebben we een uurtje gerust en toen weer op pad. De colonne bestond uit 11 voertuigen die elk een lengte hadden van wel 22 meter.
De totale lengte van de colonne kwam dus met tussenruimten op zo'n 240 meter! De totale afstand die moest worden afgelegd was ongeveer 350 km. In het Ruhrgebied nog even een halfuurtje gerust. Maar dat had voor ons niet gehoeven in verband met de smog die daar hing.
Het laatste stuk kregen we assistentie van collega's die in Sennelager gelegerd waren. Zij hielpen ons door de kleine dorpjes te laveren.
De inwoners wisten niet wat ze zagen, zoveel blauwe zwaailichten!j.
's Nachts op de Autobahn was ook een ervaring op zich, vooral toen 's morgens de zon op kwam.
De volgende dag om precies 23.00 uur kwamen we in Sennelager aan en was het eerste gedeelte van onze klus geklaard. Na een paar bakken koffie met gevulde koeken te hebben genuttigd, hebben we tot 10.00 uur de volgende morgen liggen pitten. Daarna wassen en lunchen. 's Avonds kregen we voor het eerst weer eens een warme hap.
Vanuit het gebouw waar we gelegerd waren keken we uit op de appèlplaats. Op een gegeven moment hoorden we een hoop herrie en uit het raam kijkend zagen we soldaten gekleed in sportkleding een gelid vormen. Daarna in overall, toen in gevechtspak en vervolgens in uitgaansuniform. Wij waren getuige van een zogenaamde modeshow. Daar hebben we wel van genoten, want ze zeggen niet voor niets "geen leuker vermaak dan leedvermaak".
's Avonds zijn we met een man of vier gaan stappen en kwamen zo terecht in Charlies bierbar.
We stapten daar om 20.00 uur naar binnen en verlieten het etablissement om 01.30 in de ochtend. Twee pils zelf betaald en de rest via rondjes gekregen van Duitse soldaten die daar ook aanwezig waren. Die wilden altijd van ons weten hoe wij keken naar de jaren '40-'45. Wij antwoordden hierop dat zij net zoals wij niet verantwoordelijk konden worden gehouden voor wat onze ouders hebben uitgespookt. Dus sloegen we ze op de schouders met de kreet 'lieber Kamerad'. En dan kregen we weer een pilsje.
Aangekomen bij de kazerne liepen we schouder tegen schouder de poort binnen waar op dat moment Engelse MP op wacht stond. Op hun mouw zagen we geen rangonderscheidingstekens. Zij wel de visgraat op ons uniform en zo gebeurde het dat wij hen passeerden en zij ons groetten door de hand naar hun pet te brengen.
Boven aangekomen rolden we de bedden in, maar dat beviel niet zo best omdat er van je verwacht werd om alleen op een spiraal te gaan slapen in je slaapzak. Maar dat was geen optie voor ons. Het voelde na al die drank of je op een boot op zee zat in een storm. Dus over de bedden maar een paar zeilen getrokken en eronder op de grond gaan pitten. In onze zelfgemaakte tent konden we zo lekker uitslapen. Dat was goed gelukt, want de kornet -wiens naam ik helaas nergens meer kan terug vinden- kon ons nergens traceren. Ook onze collega's die het wel wisten deden net of hun neus bloedde en zochten dapper met hem mee.
Toen wij tevoorschijn kwamen, deden ze hun best om hun lachen in te houden om de kornet niet voor gek te willen zetten. Deze vroeg natuurlijk een verklaring voor wat we gedaan hadden. Na die te hebben aangehoord, nam hij er genoegen mee en gingen we over tot de orde van de dag.
Na het wassen en aankleden hebben we wat gegeten en ons klaargemaakt voor de terugreis.
Op 11 oktober zijn we 's middags om 16.00 uur uit Sennelager vertrokken. Zes voertuigen moesten wij weer escorteren naar de basis van in Stroe.
Daarna terug naar de Oranjekazerne in Schaarsbergen. Daar kwamen op dinsdagmorgen 12 oktober om 05.00 uur weer aan. Uitslapen mochten we tot wel 11.00 uur, daarna trad het normale rooster weer in werking.
Al met al een ervaring die ik niet had willen missen!
