Anekdotes en (sterke) verhalen
Oefening Loop Wat, oftewel Wadlopen. Door KVV mar1 Janek Szymanowski, dpl lichting 77-1
In juni 1979 besloot de commandant van het KMar detachement in Seedorf een oefening te houden genaamd 'Loop wat'.
KVV mar1 Janek Szymanowski, dpl lichting 77-1, doet hiervan verslag gelardeerd met een paar foto's.
Adjudant Gerrit Piso maakte destijds voor "Ons Wapen' ook een verslag en hier zijn beide verhalen.
Mar1 Janek Szymanowski:
In 1979 besloot Jan v.d. Weerd, pelotonscommandant Seedorf/Hohne/Langemannshof, dat zijn mensen gingen wadlopen. Na een 'lange' voorbereiding vertrokken wij met z’n allen naar Pieterburen, waar we nabij een boerderij de tenten konden opzetten. Nadat de tenten opgezet waren werd het nog een gezellige avond en iedereen lag op tijd in zijn bed.
De volgende morgen zou het feest gaan beginnen, we zouden gaan wadlopen en ’s avonds barbecueën. We hadden alles ingekocht en er zou niemand verhongeren.
Na het ontbijt gingen we naar onze startplek in Pieterburen en onder begeleiding van een gids zou de tocht in Schiermonnikoog eindigen. Dat het een lange zware dag zou worden, konden we van te voren niet weten.
De langste wadlooptocht heeft alles in zich, lopen, varen, wadlopen, wat lopen?, zwemmen en een bezoek aan een kroeg in Schiermonnikoog!
Deze tocht is geschikt voor sportieve lopers en dat zijn de jongens van de marechaussee toch, of niet?
Op de eerste meters werd al verteld, dat de blinkende kistjes, hoogglans zwart gepoetst, waarschijnlijk vuil zouden worden. Niet werd verteld, dat ze ook nat zouden worden!
Al bij de eerste sloot verzonken deze in de slib en moest je de nodige kracht uitoefenen om ze er weer uit te krijgen. Op de vroege morgen waren de krachten nog voorhanden.
Na enige kilometers gelopen te hebben, kwamen we bij een zandbank uit, waar aan de andere kant een boot op ons lag te wachten. Je ziet de boot, maar dan ben je er nog niet, want dat wat je waarneemt en de daadwerkelijke afstand verschillen enorm. Dus het was nog een heel eind. Nadat we met de boot overgestoken waren mochten we weer verder wadlopen. Langzaam kwam het zeewater alweer omhoog en moesten we uiteindelijk tot aan onze nek door het water waden.
De kleinere collega’s hadden het daar een beetje moeilijk mee en bij enige waren de krachten eruit. Deze werden op sleeptouw genomen en niet aan hun lot overgelaten.
Uiteindelijk zagen we de aankomstplaats bij Schiermonnikoog en zoals al eerder geschreven, wat je ziet is anders als de realiteit. De laatste meters waren het zwaarst, je had al een hele tocht van ca. 20 kilometers achter de rug en je moest nog door een flinke sliblaag. Je kreeg de benen nauwelijks nog uit deze modder getrokken, maar dan, dan was je weer op het vaste land. Daar waar schone kleren op je lagen te wachten, waar het droog was en daar waar je weer op krachten kon komen en natuurlijk de barbecue niet te vergeten!
Nadat we ons in een slootje zo goed en zo kwaad als het ging hadden gewassen, liepen we in onze schone droge kleren naar het centrum. In een plaatselijke kroeg deden we ons tegoed aan een lekker getapt pilsje. Heerlijk!
We werden opgehaald en gingen met de veerboot terug naar het vaste land. Op ons kampeerterrein aangekomen begonnen de voorbereidingen voor de barbecue, maar waar was iedereen? Ik heb nog een paar collega’s gezien die wat gegeten en gedronken hebben, maar om 21.00 uur lag iedereen al te slapen. We waren allemaal moe, je kunt wel stellen kapot en meer als de helft van de spullen konden we weer mee terug naar huis nemen.
De volgende dag werd alles weer ingepakt en vertrokken we naar Duitsland. Het was een mooie ervaring, maar niet eentje die ik nogmaals zou willen herhalen......
_____________
Adjudant Gerrit Piso:
In juni 1979 haalden wij met het gehele detachement KMAR een frisse neus in Pieterburen, een gehucht in het Groningse land, bekend van het wadlopen en de ruzies over dat wadlopen. Onze detachementscommandant wilde er eens uit en met kunst en vliegwerk kregen we bij de TD alle voertuigen op tijd gereed. Tijdens de heenmars kregen we gelegenheid het colonnerijden te beoefenen waarbij we merkten dat dit nog niet zo eenvoudig was. Zonder pech arriveerden we tegen de avond in het weideland van landbouwer Max Schutter, waar het bivak werd opgeslagen. Toch werden nog een uurtje enkele NBC-aspecten beoefend, zoals ontsmetten met DS-2 apparaten, het werken met chemische verkenningsploegen, persoonlijke ontsmetting, gasalarmeringen, flits alarm en de NBC-berichtgeving. Toen het donker was en de maaltijd op de juiste plaats was geparkeerd, vereende een ieder zich in de tent om nog wat te babbelen over de gebeurtenissen van die dag. Vervolgens zou er geslapen worden, maar daar kwam bitter weinig van terecht. De waakzame ganzen van de heer Schutter, die vlakbij in een sloot zwommen, produceerden de gehele nacht bij het minste of geringste lawaai enkele onbekende werken, die door ons -met excuses aan de componist - weinig op prijs werden gesteld. De boer en zijn trouwe ganzen werd alles, behalve gezondheid, toegewenst. Toen zich ook nog de schapen als koor in de strijd gingen mengen, werd het niet leuk meer. De reveille kwam als een verlossing en prompt hielden de beesten op met ons te pesten. Na een uitgebreid ontbijt werden in het kader van de drie nog uitstaande oefeningen in o.a.
Sleeswijk - Holstein, de verkeersregeling bij rivierovergangen en de daarbij gebruikte radio-procedures behandeld. Onze detachementscommandant verwende ons vervolgens met een "warming-up" van 4 km hardlopen als voorgerecht voor de hoofdschotel, de wadtocht naar Schiermonnikoog. In ongeveer 4 uren werd overgestoken onder deskundige leiding van Willem Wad. Enkelen moesten enorm afzien en alles uit de kast halen om op tijd in Schiermonnikoog over de meet te gaan. Een al in een vroeg stadium van de tocht aan een kaderlid overkomen uitglijertje bracht velen plezier. De stemming steeg hierdoor en men dacht er niet aan dit kromme voorbeeld te volgen tot vlak voor het eiland nog een paar meter slik doorwaad moest worden. 
Daar kreeg het kaderlid de kans zich lichtelijk te amuseren. Zo kwamen de wadlopers op het eiland aan en daar werd in een sloot een bad genomen, waarna werd verkleed. Na de boottocht naar het vaste land schaarde men zich rondom de vleespotten van Pieterburen voor de onontbeerlijke saté-fuif. Na enkele stokjes gaf het gros van de wadlopers de pijp aan Maarten en doken in de puptenten. De ouwe rotten in het vak hebben zich toen, met tegenzin, over de rest van de saté ontfermd. Het koor en orkest van de vorige nacht werd het zwijgen opgelegd en toen gaf de commandant het sein "diep-duiken". De volgende ochtend stond een ieder weer okselfris baksgewijs aangetreden en ging men zich opmaken voor de terug-verplaatsing. Zonder ongelukken keerde men in Seedorf terug. Een ontzettend leuke oefening voor ons en de ganzen van landbouwer Schutter, die we bedanken voor twee fijne dagen in "Pedderboern".
